Τα μικρά μεσογειακά νησιά της Ιταλίας αποτελούν αληθινούς θησαυρούς φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Μερικοί, γνωστοί πλέον ως δημοφιλείς προορισμοί διακοπών, κάποτε εγκαταστάθηκαν από αγρότες που ασχολούνταν με τη γεωργία επιβίωσης. Μέχρι το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, οι εκτάσεις με καλλιεργούμενους ελαιώνες και ενεργά ελαιοτριβεία κυριαρχούσαν στις περισσότερες κατοικημένες νησίδες. Ωστόσο, όταν ο τουρισμός άνθισε και η τοπική οικονομία άλλαξε, πολλοί από αυτούς εγκαταλείφθηκαν στη λήθη. Σήμερα, ορισμένοι αφοσιωμένοι νησιώτες αγρότες αναβιώνουν την καλλιέργεια ελαιόδεντρων και την παραγωγή έξτρα παρθένου ελαιολάδου με ιδιαίτερη έμφαση στην ανάκτηση αιωνόβιων δέντρων και την αποκατάσταση του εδάφους και του τοπίου.
«Κάναμε την πρώτη συγκομιδή το 2021», δήλωσε με υπερηφάνεια ο Francesco Bancalà, ο οποίος παράγει το Olio Goffo στο νησί Giglio στην Τοσκάνη. «Σκεφτόμουν για μερικά χρόνια να διευθύνω μια φάρμα με την οικογένειά μου, αλλά υπήρχε λίγη αναποφασιστικότητα γιατί είχαμε ήδη άλλη δουλειά», ανέφερε. «Τελικά, βρήκα μεγάλη υποστήριξη στη σύζυγό μου Stefania Pellegrini και στον ξάδερφό μου Emanuele Bancalà, και μαζί τους άρχισα να αποκαθιστώ τα σχεδόν 300 ελαιόδεντρα μας».
Ένα από τα επτά νησιά του αρχιπελάγους της Τοσκάνης, το Giglio καλύπτει 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα και βρίσκεται σχεδόν 16 χιλιόμετρα από τη νότια ακτή της περιοχής. Λιγότεροι από 1.500 άνθρωποι ζουν όλο το χρόνο στο νησί. «Ένα ελαιοτριβείο λειτουργούσε στο νησί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990», είπε ο Bancalà. «Οι πρόγονοί μας αποβιβάστηκαν σε αυτές τις ακτές μεταξύ 1560 και 1570, και στη συνέχεια, πιθανότατα ασχολήθηκαν με την ελαιοκαλλιέργεια». «Πράγματι, σήμερα φροντίζουμε τα δέντρα που μας κληρονόμησε ο προπάππους μας, που παρήγαγε ελαιόλαδο», πρόσθεσε. «Το όνομα της εταιρείας είναι ένας φόρος τιμής σε αυτόν. Goffo είναι το παρατσούκλι με το οποίο ήταν γνωστός στο χωριό».
Η γεωργία, κυρίως η αμπελοκαλλιέργεια, ήταν πάντα ζωτικής σημασίας για την οικονομία του Giglio, στο οποίο υπήρχε επίσης ένα ορυχείο πυρίτη που παρείχε εργασία σε περισσότερους από 300 νησιώτες από το 1938 έως το 1962. Στη συνέχεια, τη δεκαετία του 1960, ο τουρισμός άρχισε να αναπτύσσεται και σταδιακά αντικατέστησε τον άλλο δραστηριότητες, για αρκετά χρόνια, μόνο ορισμένοι χωρικοί συνέχισαν να καλλιεργούν τη γη. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ένας ανανεωμένος ενθουσιασμός για τη γεωργία άρχισε να εξαπλώνεται στο νησί. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ορισμένοι επιχειρηματίες επανέφεραν στην αγορά το κρασί Ansonaco (την τοπική διάλεκτο για την Ansonica), φτιαγμένο από αυτόχθονο λευκό σταφύλι.
Το 2017, ένας τοπικός συνεταιρισμός εγκατέστησε ένα ελαιοτριβείο τελευταίας γενιάς που χρησιμοποιείται από ντόπιους καλλιεργητές για την παραγωγή ελαιολάδου για οικιακή κατανάλωση. «Αφού ανακτήσαμε τα οικόπεδά μας, αρχίσαμε να ρωτάμε τους συγχωριανούς μας εάν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τα εδάφη τους μέσω μιας συμφωνίας ενοικίασης», είπε ο Μπανκάλα. «Η δουλειά μας εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και αρκετοί ιδιοκτήτες ελαιώνων κατέληξαν να μας ζητήσουν να φροντίσουμε τα δέντρα τους».
«Σήμερα, αυτό έχει γίνει ένα σημαντικό έργο για εμάς, καθώς τα περισσότερα ελαιόδεντρα είναι υπεραιωνόβια και αντιπροσωπεύουν μια πραγματική κληρονομιά», πρόσθεσε. «Ταυτόχρονα, διαχειριζόμαστε τη γη με βιώσιμο τρόπο, χρησιμοποιώντας μόνο οργανικά λιπάσματα».
Συνήθως, η ομάδα πραγματοποιεί ένα δραστικό μεταρρυθμιστικό κλάδεμα των δέντρων για να αποκαταστήσει τη βλαστική παραγωγική τους ισορροπία μετά από χρόνια παραμέλησης. Χρειάζονται δύο ή τρία χρόνια για να γίνουν ξανά παραγωγικοί.
Η ομάδα διαχειρίζεται τώρα 750 δέντρα και έχει προγραμματίσει επισκέψεις πεδίου για να αξιολογήσει τις συνθήκες τεσσάρων νέων οικοπέδων που θα αναλάβει τις επόμενες εβδομάδες. «Οι επιχειρήσεις δεν είναι εύκολες λόγω των απότομων κλίσεων και της ανωμαλίας του εδάφους», είπε ο Bancalà. «Είναι αδύνατη η χρήση οχημάτων και η συγκομιδή γίνεται με το χέρι. Δεδομένου ότι ορισμένα δέντρα απέχουν ακόμη και δέκα λεπτά με τα πόδια από τον κεντρικό δρόμο όπου παρκάρουμε το βαν, το να μεταφέρουμε τους κάδους γεμάτους ελιές μπορεί να είναι αρκετά επίπονο.»
Πέρυσι, οι καρποί συνθλίβονταν στο υπερσύγχρονο Frantoio di Montalcino στην ηπειρωτική επαρχία της Σιένα. Μετά τη συγκομιδή, οι ελιές φορτώθηκαν σε ένα πλοίο για ένα ταξίδι μιας ώρας στο Porto Santo Stefano. Μόλις αποβιβάστηκαν, έκαναν ένα περαιτέρω ταξίδι οδικώς μιάμιση ώρα για να φτάσουν στην εγκατάσταση. «Παρά τις δυσκολίες, συμπεριλαμβανομένων των καιρικών προβλημάτων των τελευταίων ετών, διατηρήσαμε υψηλά πρότυπα ποιότητας και πετύχαμε εξαιρετικά αποτελέσματα που ανταποκρίνονται σε όλες τις προσπάθειες. Σε αυτό προστίθεται η επίγνωση του τοπίου και της περιβαλλοντικής αξίας της δουλειάς μας», είπε ο Bancalà.
Το Κάπρι βρίσκεται περίπου 200 ναυτικά μίλια νότια, ένα από τα πέντε νησιά του αρχιπελάγους της Καμπάνιας στην άκρη του κόλπου της Νάπολης. Με τα 10 τετραγωνικά χιλιόμετρα, έχει σχεδόν 14.000 κατοίκους που ζουν σε δύο δήμους: την ομώνυμη πόλη Κάπρι στα ανατολικά και το Ανακάπρι στα δυτικά.
«Ο σύλλογός μας δημιουργήθηκε για να προστατεύσει τους ελαιώνες του νησιού», δήλωσε ο Carlo Alessandro Lelj Garola, γεωπόνος τοπίου και συντονιστής της ένωσης L’Oro di Capri. «Αυτή η δράση διασφάλισης ωφελεί περαιτέρω όσους συμμετέχουν στην παραγωγή έξτρα παρθένου ελαιολάδου υψηλής ποιότητας».
Το έργο ξεκίνησε το 2012 όταν ο Gianfranco D’Amato ξεκίνησε την ανακαίνιση ενός οικοπέδου και προσέλαβε την εταιρεία που διευθύνει ο Pierluigi Della Femmina για να αποκαταστήσει ορισμένους τοίχους από ξερολιθιά. Σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος και πρόεδρος του συλλόγου, αντίστοιχα. «Μια μέρα, περπατώντας στα αναστηλωμένα οικόπεδα στο τέλος των εργασιών και σχολιάζοντας τα σπουδαία αποτελέσματα της αποκατάστασης, σκεφτήκαμε να ανακτήσουμε όλες τις εγκαταλελειμμένες εκτάσεις της περιοχής και τις ελιές που φυτρώνουν πάνω τους», είπε ο Lelj. «Ξεκινήσαμε ανακοινώνοντας το έργο στην κοινότητα», πρόσθεσε. «Ο αρχικός σκεπτικισμός μετατράπηκε γρήγορα σε πραγματική δέσμευση. Οι ντόπιοι και οι τακτικοί επισκέπτες κατάλαβαν τη σημασία του έργου και τώρα το υποστηρίζουν ενεργά».
Η ελιά και το αμπέλι ήταν κάποτε βασικές καλλιέργειες στο Anacapri. Οι χωρικοί συνήθιζαν επίσης να καλλιεργούν κηπευτικά, όσπρια και δημητριακά για να ταΐσουν τα ζώα τους. Στους περασμένους αιώνες, όταν οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ήταν γεωργοί επιβίωσης, το ελαιόλαδο χρησιμοποιήθηκε για την ανταλλαγή άλλων αγαθών και υπηρεσιών. «Η οικονομία του Anacapri βασιζόταν πάντα στη γεωργία», είπε ο Lelj. «Η πρόσβαση στη θάλασσα είναι πολύ επικίνδυνη για να εγγυηθεί το ασφαλές και άνετο ψάρεμα, και αυτό ευνόησε την αγροτική εργασία».
Οι ελαιώνες είναι διαδεδομένοι κατά μήκος της ακτής, από την Grotta Azzura (ευρέως γνωστή ως Blue Grotto) στα βορειοδυτικά έως τον φάρο στα νοτιοδυτικά, σε υψόμετρο μεταξύ 30 και 200 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Καθώς ο τουρισμός άκμασε στα μέσα της δεκαετίας του 1960, πολλοί νησιώτες αφιερώθηκαν σε τουριστικές δραστηριότητες που ανθούν στα ανατολικά του νησιού, με αποτέλεσμα την έλλειψη εναλλαγής γενεών στη γεωργία.
«Μέχρι στιγμής, έχουμε καταφέρει να ανακτήσουμε περίπου 30 εκτάρια άλσους και συνήθως καταφέρνουμε να αποκαθιστούμε ένα ή δύο εκτάρια κάθε χρόνο», είπε ο Lelj, διευκρινίζοντας ότι όχι μόνο καθαρίζουν τη γη, κλαδεύουν τα δέντρα και συντηρούν τις ταράτσες, αλλά φυτεύουν επίσης νέες ελιές. «Προσθέσαμε περίπου 700 δέντρα για να αναπληρώσουμε τους αραιότερους οπωρώνες», είπε. «Επιλέξαμε τις ποικιλίες που υποδεικνύονται από τις προδιαγραφές προϊόντος της ΠΟΠ Penisola Sorrentina, της οποίας η περιοχή παραγωγής περιλαμβάνει την περιοχή του Κάπρι, δηλαδή τη Minucciola, τυπική του νησιού, μαζί με τις Rotondella, Frantoio και Leccino».
Σχεδόν όλες οι ανακτημένες ελιές είναι αιωνόβιες. Επί του παρόντος, το Ιταλικό Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας (CNR) εκτελεί ένα έργο για την αναγνώριση αυτών των αρχαίων δέντρων. Η πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη αποκάλυψε ότι ορισμένα από αυτά έχουν μια μοναδική γενετική ταυτότητα που βρίσκεται τώρα σε διαδικασία καταλογογράφησης.
Σήμερα ο σύλλογος αριθμεί 50 μέλη που προστατεύουν το τοπίο και παράγουν ελαιόλαδο για την κατανάλωσή τους. Οκτώ από αυτούς τους καλλιεργητές έχουν δημιουργήσει μάρκες που διανέμονται στην αγορά.
Πολλά έργα βρίσκονται σε εξέλιξη με ιδιαίτερη έμφαση στα παιδιά και τους εφήβους. Μεταξύ αυτών είναι η συνεργασία με τον δήμο Anacapri για να δοθεί σε οικογένειες με παιδιά που απογαλακτίζονται μια προσφορά έξτρα παρθένου ελαιολάδου. «Συνεχώς συνεργαζόμαστε με τα σχολεία για την προώθηση της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης για την ποιότητα», είπε ο Lelj. «Παίρνουμε τα παιδιά να μαζέψουν ελιές κατά τη διάρκεια του τρύγου και επισκεπτόμαστε τα περιβόλια όλο το χρόνο. Μαζί τους φυτέψαμε και ελαιόδεντρα. Επιπλέον, διοργανώνουμε εργαστήρια γευσιγνωσίας ελαιολάδου με τους μαθητές της σχολής εστίασης».
Επιπλέον, η ένωση συμμετέχει στο Πρόγραμμα Erasmus της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω του ολοκληρωμένου σχολείου του Anacapri με άλλα ευρωπαϊκά μικρά νησιά. Οι συμμετέχοντες επισκέπτονται τους ελαιώνες και παρακολουθούν τις δραστηριότητες που διοργανώνει ο σύλλογος. «Η παραγωγή ελαιολάδου αποτελεί τη βάση ενός έργου μεγάλης κλίμακας που περιλαμβάνει διάφορες δράσεις, από την εκπαίδευση για το σεβασμό στο περιβάλλον μέχρι την προώθηση υγιεινών τρόπων ζωής», είπε ο Lelj. «Πράγματι, η L’Oro di Capri δημιούργησε έναν δεσμό που ενώνει την παραγωγή έξτρα παρθένου ελαιολάδου υψηλής ποιότητας με τη διαφύλαξη της περιοχής και την ενεργό συμμετοχή της κοινότητας».
