των
Πέππα Ν. (Γεωπόνος Μsc)
Παναγιωτόπουλου Ά. (Γεωπόνος Msc)
Καραχάλιου Π. (Οικονομολόγος)
FOODSTANDARD A.E.
Με αυτό το άρθρο – παρέμβαση φιλοδοξούμε να συνεισφέρουμε στην αποτύπωση των ποιοτικών δεικτών της παραγωγικής διάρθρωσης του ελληνικού ελαιολάδου την τελευταία τριετία. Ο στόχος είναι οι δείκτες αυτοί να ληφθούν υπόψη στο εθνικό σχέδιο για τη νέα ΚΑΠ, ιδιαίτερα στα τομεακά προγράμματα του ελαιολάδου.
Πίνακας 1: Διάρθρωση % των «πελατών» ελαιολάδου ενός ελαιοτριβείου
(Μέσος όρος Πελοπόννησου – Κρήτης – Νησιών).
Πίνακας 2: Ποσοτικά παραγωγικά στοιχεία τριετίας
(Μέσος όρος Πελοπόννησου – Κρήτης – Νησιών)
Οι υπολογισμοί βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία Αγροτικών Ελαιουργικών Συνεταιρισμών – Οργανώσεων Παραγωγών που έχουν υλοποιήσει τουλάχιστον 2 τριετή προγράμματα Ο.Ε.Φ.
Το μέσο «δικαίωμα» ελαιοτρίβισης είναι στο 10% του παραγόμενου ελαιολάδου που είναι και η ‘’ιδιοκτησία’’ του ελαιοτριβείου και που η πώλησή του αποτυπώνεται στον ετήσιο ισολογισμό που δημοσιεύεται την επόμενη χρονιά.
Τα δεδομένα είναι ότι:
✓ οι ελαιοπαραγωγοί δηλώνουν τα έσοδα από το παραγόμενο ελαιόλαδο με τα αντίστοιχα εκδιδόμενα εκκαθαριστικά από το ελαιοτριβείο και
✓ ο Συνεταιρισμός – Οργάνωση Παραγωγών «πουλάει» για λογαριασμό των ελαιοπαραγωγών.
Τα διαλαμβανόμενα στοιχεία δείχνουν ότι:
✓ η μέση ελαιοπεριεκτικότητα κυμαίνεται από 18–25 %
✓ η μέση απόδοση ελαιοκάρπου ανά δένδρο κυμαίνεται μεταξύ 20-30 κιλών
✓ η μέση τιμή του ελαιολάδου στην τριετία ήταν 3,1 €/κιλό.
Θεωρείται δε «φυσιολογικό» ο τζίρος της Οργάνωσης Παραγωγών να αποτελεί το άθροισμα των πωλήσεων των τιμολογίων του κάθε παραγωγού ξεχωριστά, γεγονός που αυξάνει υπερβολικά την γραφειοκρατία για την αναγνώριση των οργανώσεων από τις κατά τόπους ΔΑΟΚ.
Η κατεύθυνση είναι να αυξηθεί ο τζίρος των οργανώσεων ώστε να λειτουργήσουν οι οικονομίες κλίμακας όμως πρέπει πρώτα να διορθωθούν οι όποιες στρεβλώσεις και να αποτυπωθούν σωστά τα στοιχεία και οι δείκτες.
Διαπιστώνεται ότι αφενός μόνο οι 2 στους 3 ελαιοπαραγωγούς – μέλη που συνθέτουν συλλογικά σχήματα όπως οι Οργανώσεις Ελαιοπαραγωγών πληρούν όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις και αφετέρου οι οικονομικές ενισχύσεις από τα συλλογικά προγράμματα λαμβάνονται κυρίως για το «ατομικό καλό» και λιγότερο για το «συλλογικό». Έτσι το «συλλογικό» αποδυναμώνεται από την ύπαρξη των «αφανών» αγροτών και ξένων εργατών που πωλούν το παραγόμενο ελαιόλαδο εκτός της Οργάνωσης Παραγωγών., με αποτέλεσμα την οικονομική αποδυνάμωση του συλλογικού σχήματος.
Συμπερασματικά, προτείνεται ότι για την αναγνώριση και την ένταξη των Οργανώσεων Παραγωγών (Ο.Π.) σε τομεακά προγράμματα όπως τα Ο.Ε.Φ., εκτός του κριτηρίου «Τζίρος ΟΠ» να χρησιμοποιηθούν και/ ή και άλλα κριτήρια όπως τα στρέμματα, που μπορούν να διασταυρωθούν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ σε συνδυασμό με τα στρέμματα/ παραγωγό και τα δένδρα/ παραγωγό.
Ο κατάλληλος συντελεστής μετατροπής που προτείνεται να υιοθετηθεί θα πρέπει να είναι:
«25 κιλά ελαιοκάρπου / δένδρο x 0,25 απόδοση σε ελαιόλαδο x αριθμό συνολικών δένδρων των παραγωγών του συλλογικού σχήματος»
σε διασταύρωση με τον τζίρο του Αγροτικού Συνεταιρισμού x 10 (αφού το 10% είναι το δικαίωμα).
