Ο Juan Vilar, καθηγητής στο Πανεπιστημιο της Χαέν και στρατηγικός σύμβουλος, προβλέπει αύξηση των καλλιεργειών πυκνής και πολύ πυκνής φύτευσης σε ρεπορτάζ των Olive Oil Times. Ταυτόχρονα, οι ελαιοκαλλιέργειες θα επεκτείνονται προς τα βόρεια. Όπως εξηγεί ο ίδιος, αυτό αποτελεί συνέπεια της κλιματικής αλλαγής, η οποία είναι ευνοϊκή συνθήκη για την ελαιοκαλλιέργεια σε κάποιες χώρες, και δυσμενής για κάποιες άλλες.
Ο καθηγητής λέει χαρακτηριστικά ότι χώρες όπως ο Καναδάς, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο ήδη άρχισαν να δραστηριοποιούνται στην ελαιοκομία, πράγμα που φαινόταν αδιανόητο μερικά μόλις χρόνια πριν. Με την γενική άνοδο της θερμοκρασίας, τα εδάφη τέτοιων χωρών κρίνονται κατάλληλα για την ανάπτυξη ελαιώνων. Στον αντίποδα, κεκλιμένα και ξηρά εδάφη σε άλλες περιοχές, στις οποίες ευδοκίμησαν ελαιώνες του παραδοσιακού είδους, σταδιακά εγκαταλείπονται.
Ο στρατηγικός σύμβουλος αναφέρει ενδεικτικά μερικά στατιστικά στοιχεία τα οποία συνοδεύουν τις προηγούμενες εκτιμήσεις. Σύμφωνα με αυτά, οι ελαιώνες θα έχουν αυξηθεί κατά 32% παγκοσμίως ως το 2050, εν σχέσει με το 2021. Αν σε αυτό συνυπολογιστεί ότι οι νέες καλλιέργειες θα είναι ως επί το πλείστον πυκνής φύτευσης, τότε το αποτέλεσμα θα είναι μια πολύ μεγάλη αύξηση στην παγκόσμια παραγωγή ελαιολάδου. Ενδεικτική της σταδιακής υποχώρησης της παραδοσιακής ελιάς, είναι η εκτίμηση πως το 2041 μόλις 40% της παγκόσμιας παραγωγής θα αντιστοιχεί σε αυτήν, την στιγμή που μισό αιώνα νωρίτερα(1991), το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 92%.
Ακολούθως, ο Juan Vilar προβλέπει μία αποκεντρωτική τάση ως προς τα ποσοστά της παγκόσμιας παραγωγής. Την σημερινή εποχή, εννέα μεσογειακές χώρες κατέχουν το 87% της παγκόσμιας ελαιοπαραγωγής. Η κλιματική αλλαγή και οι συνέπειές της, όπως η ταχεία ανάπτυξη ελαιώνων πυκνής φύτευσης σε μερικές χώρες, και η μετατόπιση των ελαιοκαλλιεργειών προς τον βορρά, θα μετριάσουν αυτήν την κυριαρχία. Σε 30 χρόνια, οι δέκα μεγαλύτερες χώρες στον κλάδο του ελαιολάδου, θα έχουν το 70% της παγκόσμιας παραγωγής.
Η άυξηση χωρών που καλλιεργούν ελαιόδεντρα, τα νέα είδη καλλιεργειών που υπόσχονται μεγαλύτερη παραγωγή και χαμηλότερο κόστος, η ευρύτερη κατανομή της παγκόσμιας παραγωγής θα διαμορφώσουν ένα πρωτόγνωρο σκηνικό. Ένα λογικό συμπέρασμα που προκύπτει, είναι ότι οι νέες ισορροπίες θα επιφέρουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα στον τομέα των ελαιοπροϊόντων.
