Μικρογραφία της λάθος βάσης στην οποία χτίζονται τα λεγόµενα αγροτικά προγράµµατα, της διαρροής πόρων που αυτό συνεπάγεται και της κακοδαιµονίας που συνοδεύει επί δεκαετίες την αγροτική δραστηριότητα στην Ελλάδα, συνιστά το πλαίσιο χρηµατοδότησης δράσεων των Οργανώσεων Ελαιοκοµικών Φορέων (ΟΕΦ). Οι τριετίες έρχονται και παρέρχονται χωρίς το εν λόγω πρόγραµµα να βρίσκει τον αναπτυξιακό του βηµατισµό. Αντίθετα, ειδικά τις τελευταίες δύο περιόδους, η συγκεντρωτική διάθεση µιας… συµβουλευτικής µε ιδιαίτερη αναφορά στο ΟΣ∆Ε, τείνει να εκτροχιάσει παντελώς την κατάσταση. Με όπλο µάλιστα τις «εγγυητικές, τα µισά προγράµµατα αυτό που εξασφαλίζουν είναι η προµήθεια του συµβούλου και η παράτυπη συµµετοχή στο πρόγραµµα των ΟΕΦ οργανώσεων – σφραγίδων χωρίς σαφές παραγωγικό αντικείµενο και ξεκάθαρο αναπτυξιακό πλάνο.
Οι «εγγυητικές επιστολές» καθίστανται ο δούρειος ίππος για την άλωση της µερίδας του λέοντος στο εν λόγω πρόγραµµα προς χάριν του «συµβουλάτορα» και µιας µικρής κάστας συµφερόντων που ελάχιστα ενδιαφέρεται για τον κόσµο της παραγωγής και την ανάπτυξη του ελαιοκοµικού κλάδου. Οι πληροφορίες θέλουν 28 Οργανώσεις να έχουν υποβάλλει πρόγραµµα εργασίας µε εγγυητική επιστολή συγκεκριµένου «οίκου» παροχής συµβουλών όταν το σηµείο δ του άρθρου 6 της σχετικής Υπουργικής Απόφασης κάνει λόγο «περί µη διακύβευσης της αµερόληπτης και αντικειµενικής υλοποίησης του προγράµµατος για λόγους οικονοµικού συµφέροντος, πολιτικής ή εθνικής συγγένειας, οικογενειακών ή συναισθηµατικών δεσµών ή κάθε άλλης ταύτισης συµφερόντων».
Οι ίδιες πληροφορίες θέλουν άλλες 15 ΟΕΦ να έχουν υποβάλλει εγγυητικές τριών που έχουν οικονοµικό συµφέρον από την υπόθεση, ενώ πρωτοοφειλέτες πρέπει να είναι οι ίδιοι οι συνεταιρισµοί.
Επιπροσθέτως, στο σηµείο ε του άρθρου 6 της ΥΑ αναφέρεται σαφώς ότι πρέπει να λαµβάνονται απολύτως υπόψη τα οικονοµικά στοιχεία των ΟΕΦ, ιδιαίτερα δε βάσει των ισολογισµών, «πρέπει τα ίδια κεφάλαια να είναι τουλάχιστον ίσα µε την προβλεπόµενη ίδια συµµετοχή του φορέα στο πρόγραµµα». Όµως, ούτε αυτό τηρείται στις ανωτέρω περιπτώσεις.
Στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ξέρουν καλά ότι µόνο αν εφαρµοσθούν στο ακέραιο οι κατευθύνσεις της Υπουργικής Απόφασης που πρόσφατα έχει επικαιροποιηθεί, θα µπορέσει να υπάρξει -µε τις τελικές εγκρίσεις των φακέλων του προγράµµατος για τη νέα περίοδο- µια εξισορρόπηση της κατάστασης, τόσο µε βάση την οικονοµική δραστηριότητα των οργανώσεων όσο και µε βάση τη γεωγραφική κατανοµή της δραστηριότητας στον ελαιουργικό τοµέα. Αρκετά λάθη πάντως έχουν γίνει.
Γεωγραφική και οικονοµική ανισοµέρεια
Φωνάζει από µακριά η γεωγραφική κατανοµή των φακέλων που υποβλήθηκαν για χρηµατοδότηση από το γνωστό πρόγραµµα των ΟΕΦ για τη νέα προγραµµατική περίοδο 2021-22.
Έχουν υποβληθεί 115 προγράµµατα, εκ των οποίων τα 45 (15+15+12+3) στην Κρήτη, 31 (22+8+1) στην Περιφέρεια Πελοποννήσου (Λακωνία, Μεσσηνία, Κορινθία), 5 (4+1) στην Περιφέρεια ∆υτικής Ελλάδας (Ηλεία, Αχαΐα),
1 στην Κέρκυρα, 9 (8+1) στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου (Λέσβος, Σάµος) και 8 (3+3+2) στην Ηπειρωτική Ελλάδα για επιτραπέζια ελιά (Αιτωλοακαρνανία, Καβάλα, Φθιώτιδα). Συµπερασµατικα, από τους 99 αγροτικούς συνεταιρισµούς, οι 45 βρίσκονται στην Κρήτη, 36 στην Πελοπόννησο, 10 στα νησιά, ενώ
µόνο 8 στην ηπειρωτική χώρα και ασχολούνται µε την Επιτραπέζια ελιά. Είναι σαφές ότι µε «κακά» οικονοµικά στοιχεία και «δάνειες» εγγυητικές επιστολές, η άνοιξη της ελληνικής ελαιοκοµικής θα αργήσει πολύ να έρθει.
