Οι χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα, ιδίως κάτω από 7°C, μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές ζημιές στα υπέργεια μέρη της ελιάς, επηρεάζοντας την παραγωγικότητα. Σε ακραίες περιπτώσεις, όπως στους -12°C, η ζημιά μπορεί να απειλήσει την ίδια την επιβίωση του δέντρου. Συμπτώματα όπως χλώρωση φύλλων, μαύρισμα βλαστών, φυλλόπτωση, ραγισμένος φλοιός και αλλοιώσεις σε άνθη και καρπούς είναι χαρακτηριστικά των επιπτώσεων του παγετού.
Η αντοχή της ελιάς στο ψύχος διαφέρει ανάμεσα σε ποικιλίες και επιμέρους μέρη του δέντρου, όπως ο κορμός, οι βλαστοί και τα φύλλα. Το κάλιο (Κ), ένα απαραίτητο θρεπτικό στοιχείο, συμβάλλει καθοριστικά στην ανθεκτικότητα των φυτών, ενισχύοντας τη φυσιολογική και βιοχημική τους άμυνα. Μέσω της αύξησης των επιπέδων ενδογενών μεταβολιτών, όπως το ασπιστικό οξύ, τα φαινολικά οξέα και τα διαλυτά σάκχαρα, βοηθά στην προστασία από την αφυδάτωση και στη μείωση του σημείου πήξης του κυτταρικού χυμού.
Ερευνητική μελέτη σε ελαιόδεντρα 16 ετών αξιολόγησε την επίδραση διαφυλλικών εφαρμογών θειικού καλίου (0,0%, 0,5%, 1,0% και 2,0%) στην αντοχή στο ψύχος. Οι ψεκασμοί πραγματοποιήθηκαν τρεις φορές, με διαλείμματα μιας εβδομάδας, ξεκινώντας στις 22 Αυγούστου 2016, ενώ οι δειγματοληψίες εκτείνονταν από τον Νοέμβριο έως τον Ιούλιο.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το κάλιο σε ποσοστό 2% βελτίωσε σημαντικά την αντοχή στο ψύχος, με τις υψηλότερες τιμές ανοχής (-6,98°C) να καταγράφονται τον Ιανουάριο. Επιπλέον, η εφαρμογή καλίου αύξησε τη συγκέντρωση υδατανθράκων, προλίνης, πρωτεϊνών και φαινολών, ενισχύοντας την αντιοξειδωτική δράση και την αναλογία ακόρεστων/κορεσμένων λιπαρών οξέων.
Η διαφυλλική εφαρμογή καλίου αποδεικνύεται μια αποδοτική πρακτική για την προστασία των ελαιοδέντρων από το ψύχος, ενισχύοντας τη φυσική τους αντοχή μέσω στοχευμένων φυσιολογικών και βιοχημικών μεταβολών.
Με πληροφορίες από teatronaturale.it
