Το συνοπτικό ισοζύγιο Ισπανίας έχει ως εξής:
Πωλήσεις – Εξαγωγές – 116.104 τόνοι(χωρίς τις επανεισαγωγές)
Παραγωγή – 344.530 τόνοι
Αθροιστική παραγωγή– 1.234.568 τόνοι
Αποθέματα ελαιοτριβείων – 865.176 τόνοι
Αποθέματα τυποποιητών – 176.295 τόνοι
Πατριμόνιο – 14.969 τόνοι
Στη πράξη αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά πως όταν όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας μετά τον παραγωγό επιθυμούν (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) να πέσει η τιμή σε ένα αγροτικό προϊόν, τότε η διαδοχική υποτίμηση της παραγόμενης αξίας συνιστά μονόδρομο.
Τα φρέσκα δείγματα από την εξέλιξη της σεζόν, δείχνουν πως αν δεν υπάρχει απειλητικά η καρμανιόλα της ελλειμματικής προσφοράς, τότε δύσκολα το τελικό προϊόν θα πληρωθεί στην τιμή ισορροπίας, εκεί που θα ήταν προσοδοφόρα για όλους, ανεξαρτήτως επιπέδου ζήτησης.
Οι ίδιοι οι ελαιοκομικοί Δήμοι της Ισπανίας είχαν πρόσφατα χαρτογραφήσει το μέσο κόστος παραγωγής ανά τύπο φύτευσης, είδος φροντίδας και γεωγραφικής τοποθεσίας -παρουσιάζοντας το μάλιστα στην Κομισιόν- καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως το μέσο κόστος για επαγγελματίες παραγωγούς διαμορφώνεται φέτος ίσως πάνω από 4 ευρώ το κιλό, μη λογίζοντας προφανώς το κόστος διαβίωσης. Οι παραγωγοί όμως πρέπει και κάποια στιγμή να πουλήσουν,δεν μπορούν να παίζουν άμυνα εσαεί, ενώ το σύστημα πληρωμής καρπού που ισχύει στην Ισπανία, κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Βέβαια, να σημειωθεί εδώ πως και οι επιχειρήσεις τυποποοίησης – μικρές ή μεγάλες- έχουν απέναντί τους τις αλυσίδες διανομής, οι οποίες με την σειρά τους θέλουν το ελαιόλαδο όσο φθηνότερο γίνεται ίσως για λόγους μάρκετινγκ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια ολιγοήμερη προσφορά του ισπανικού Carrefour που κίνησε το ενδιαφέρον των ισπανικών ΜΜΕ για 4λιτρη συσκευασία ελαιολάδου στα 4,59 ευρώ το λίτρο. Εν κατακλείδι, φέτος, ο μόνος παίκτης της αγοράς ελαιολάδου που δεν έχει πραγματικά κανένα λόγο στην διαμόρφωση της αξίας του προϊόντος του, είναι ο μη Ιταλός ελαιοπαραγωγός που διαθέτει την σοδειά του χύμα.
Η τιμολογιακή κατάσταση στην Ισπανική αγορά λιανικής σήμερα (11/2) έχει ως ακολούθως:
