του Πέτρου Γκόγκου
Περίπου 100 στρέµµατα από αυτόν τον αναγεννησιακό ελαιώνα που έφεραν στην περιοχή οι Ενετοί, επιδοτώντας τους ντόπιους µε µια λίρα για τη φύτευση όταν εδραίωσαν το Regno di Morea (το Βασίλειο του Μοριά) το 1688 κατάφερε να περισώσει ο Παναγιώτης Παπανίκος.
Μηχανικός Γεωλόγος στην ιδιότητα ο κ. Παπανίκος, φέτος διανύει τη δέκατη χρονιά από τότε που µαζί µε τη σύζυγό του Ελένη Ανδρονικίδου αποφάσισαν να τα ρίξουν όλα στις ελιές, σχηµατίζοντας την εταιρεία bio-green-oliveoil.
Ο βροχερός καιρός στην Πρέβεζα εµπόδισε τα προηγούµενα 24ωρα τον συνοµιλητή µας να συνεχίσει µε τη συγκοµιδή, που την ξεκινά γύρω στις 20 Σεπτεµβρίου, επιτρέποντας µια ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από τον ελαιώνα της περιοχής. «Βαριά να γλίτωσαν το µπόλιασµα µε Κορωνέικη ή το πριόνι καµιά 200αριά στρέµµατα από αυτόν τον παλιό ενετικό ελαιώνα» θα µας πει ο ίδιος, που ξεκίνησε έχοντας στη διάθεσή του µόλις 15 στρέµµατα. Τρία χρόνια χρειάστηκε για να καθαρίσει τον ελαιώνα που νοίκιασε αρχικά από το δήµο Πρέβεζας, όσο στα γύρω αγροτεµάχια το ξήλωµα δέντρων προχωρούσε µε απειλητικούς ρυθµούς. Αν κάτι έβαλε φρένο στο µανιακό ξήλωµα της Λιανολιάς από τον ελαιώνα της Πρέβεζας, ήταν η επιτυχηµένη έως τώρα πορεία στις αγορές, µε τους δύο τους και µε ναυαρχίδα το Enetikon να έχουν γίνει περιζήτητοι σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Λατινική Αµερική και πλέον στην Κορέα.
Οι πελάτες δεν θέλουν να κάνουν συλλογή από φιάλες ελαιολάδου
«Ήταν έξυπνοι άνθρωποι οι Ενετοί. Ήθελαν κορµός µε κορµό να απέχουν 10 µέτρα, γιατί ήξεραν πως η ελιά θέλει ήλιο και αέρα. Αυτό το µοτίβο ακολούθησα και σε µερικές νέες φυτεύσεις που έκανα. Πολλούς τους πιάνει σήµερα µια λαιµαργία και χωράνε 20 και 25 δέντρα σε ένα στρέµµα» αναφέρει ο κ. Παπανίκος που διαχειρίζεται 1.000 δέντρα συνολικά, παράγοντας σε µια καλή χρονιά 3 µε 4 τόνους ελαιολάδου.
Όλο πάει για εµφιάλωση στις τρεις ετικέτες που έχει αναπτύξει η οικογενειακή επιχείρηση: το Έλαιον, το Πρεβεζάνα και το Enetikon. Όπως εκτιµά ο συνοµιλιτής µας, η τιµή του ελαιολάδου του θα έπιανε τα 5 ευρώ το κιλό χύµα, αφού είναι βιολογικό, ωστόσο όπως το διαχειρίζεται, καταφέρνει να τετραπλασιάσει την αξία του, η οποία, έχοντας αφαιρέσει τα έξοδα του συσκευαστηρίου, αφήνει 20 ευρώ το λίτρο στον παραγωγό.
Η φιλοσοφία του κ. Παπανίκου στο ελαιόλαδο συνοψίζεται στο µότο «καλό ελαιόλαδο σε καλή τιµή».
«Τι να την κάνω την ακριβή συσκευασία ρε συ Παναγιώτη, που έλεγε ένας πελάτης µου, τότε στις αρχές και είχε δίκιο. Ο καναταλωτής δεν θέλει να κάνει συλλογή από φιάλες. Καλό ελαιόλαδο σε καλή τιµή θέλει» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Λειτουργώντας µε αυτήν τη λογική, εξάγει το 90% της παραγωγής του κάνοντας αρκετές επαφές µε τη συµβολή της Περιφέρειας Ηπείρου, η οποία όµως µας µεταφέρει δίνει ιδιαίτερη έµφαση στην ανάπτυξη της ελαιοκαλλιέργειας στην περιοχή.
Στα επόµενα βήµατα ο συνοµιλητής µας θέλει να δροµολογήσει την διαµόρφωση συσκευαστηρίου. «Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς… που λέγαν και οι αρχαίοι» σχολιάζει υπολογίζοντας πως για αυτό θα χρειαστούν περίπου 20.000 ευρώ. Η επέκταση της επιχείρησης στο κοµµάτι της ελαιοποίησης δεν τίθεται στο τραπέζι, αφού θα χρειαζόταν τουλάχιστον 150.000 ευρώ, επένδυση απαγορευτική προς το παρόν, µε τον κ. Παπανίκο να περιορίζεται σ’ αυτό που ξέρει καλά να κάνει, τη φροντίδα των ελιών του και το συνετό κλάδεµα ώστε να µην υπερβαίνουν τα δέντρα τα 5 µέτρα σε ύψος.
