του Γιάννη Πανάγου
Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Francisco De Mora Perez, πρόεδρος του συνεταιρισμού Lucena της Ισπανίας (περιοχή Ανδαλουσίας), όταν ο διαθέσιμος όγκος παραγωγής αυξάνεται κατά 10-15% και στο ίδιο διάστημα οι απώλειες στην τιμή παραγωγού, υπερβαίνουν το 40%, σίγουρα κάτι πάει λάθος. Οι παραγωγοί ελαιολάδου, τα ελαιοτριβεία, οι τυποποιητές και οι διανομείς οφείλουν να σφυρηλατήσουν μια στρατηγική συμμαχία που να ενσωματώνει ολόκληρη την αλυσίδα αξίας. Κύριοι στόχοι της πρέπει να είναι η αποφυγή πολέμων τιμών, η εξασφάλιση κερδοφορίας και η θωράκιση της εικόνας του προϊόντος στις διεθνείς αγορές.
Η εικόνα που αναπαράγεται αυτές τις μέρες με αναφορές στα μέσα ενημέρωσης όπως: «…σε αυτό το πλαίσιο της ανάκαμψης των ελαιώνων (αύξηση παραγωγής), αυτή την εβδομάδα, ο τομέας γνώρισε μια ακόμα πτώση των τιμών στην πηγή (τιμές παραγωγού) που εκτός των άλλων παραλύει τη ζήτηση από τη βιομηχανία συσκευασίας, με την πεποίθηση ότι αυτό που σήμερα αξίζει 5 αύριο θα αξίζει 4.5 ευρώ το κιλό».
Κι όλα αυτά χωρίς τον Τραμπ, ο οποίος, μέχρι τις 2 Απριλίου, έχει θέσει την αγορά σε εγρήγορση.
Ένα άλλο θέμα που προκαλεί ανησυχία, ιδίως στην ισπανική αγορά, είναι οι μεγάλες αποκλίσεις τιμών στην κατηγορία του έξτρα παρθένου. Είναι ακατανόητο, επισημαίνεται, να υπάρχουν προσφορές υψηλής ποιότητας στα 3,60 ευρώ και ότι την ίδια στιγμή άλλοι παραγωγοί να έχουν την ευχέρεια να διαθέσουν παρτίδες για 4,90 ευρώ το κιλό και ακόμη υψηλότερα. Αυτή η «ευελιξία», όταν πρόκειται για τον τιμοκατάλογο ενός extra ελαιολάδου, είναι ένας κίνδυνος που μεταφέρεται και στον μεταποιητή – τυποποιητή του προϊόντος, που είναι υποχρεωμένος να κινηθεί σε συγκεκριμένα όρια τιμών, προκειμένου να μην κατηγορηθεί για πρόβλημα απάτης στην επισήμανση. Αυτή η διακύμανση συνιστά έναν τομεακό κίνδυνο που βάζει όλη την αγορά στα σχοινιά. Εάν για παράδειγμα ένα ελαιόλαδο που είναι EVOO (Extra Virgin Olive Oil) στην Κόρδοβα στο Μπιλμπάο το χαρακτηρίζουν ως Virgin, ο καταναλωτής δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι αγοράζει.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, εάν δεν ληφθούν έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα, με έναν παραγωγικό τομέα που γηράσκει, με θέμα αντικατάστασης των γενεών, καταβεβλημένο από τον διοικητικό φόρτο, έναν τομέα μεταποίησης με έλλειψη μεγέθους μονάδων και έναν τομέα συσκευασίας που δεν διαθέτει εύλογα περιθώρια κέρδους για να ανταμείψει τους μετόχους του, το οικονομικό αδιέξοδο μοιάζει να βρίσκεται κοντά. Θα είναι μια κρίση παρόμοια με εκείνη που πλήττει αυτό τον καιρό άλλα γεωργικά προϊόντα, όπως τα εσπεριδοειδή της Βαλένθια, με άμεση συνέπεια την εγκατάλειψη της καλλιέργειας, ή τις ντομάτες, των οποίων η παραγωγή είναι πλέον συνάρτηση των εισαγωγών.
Μην χάσετε το περιοδικό Ελαίας Καρπός που κυκλοφορεί μαζί με την Agrenda Σάββατο 29 και Κυριακή 30 Μαρτίου
