O Robin Peters, αγγλικής καταγωγής, μεγάλωσε στην Ιθάκη ως την ηλικία των δεκατεσσάρων χρόνων, καθώς οι γονείς του ασχολούνταν με τον ελαιώνα που είχαν αγοράσει οι παππούδες του στο νησί. Τρεις γενιές οι Peters ερωτευμένοι με τον τόπο είχαν περάσει μακριά διαστήματα στην Ιθάκη, με την οποία ήταν δεμένοι. Μεσολάβησαν δεκαεπτά χρόνια στα οποία ο Robin σπούδασε θέατρο και εργάστηκε ως μάνατζερ θεάτρου στην πόλη του Μπρίστολ μακριά από το αγροτικό επάγγελμα. Ώσπου μετά την πανδημία, παντρεμένος πια με τη Sarah Peters, που είναι αγγλο-γερμανικής καταγωγής, αποφάσισαν να αλλάξουν τρόπο ζωής και να παράγουν ελαιόλαδο στην Ιθάκη στην οποία, όπως λένε, σκοπεύουν να μείνουν μόνιμα, όσο τουλάχιστον μπορούν να προβλέψουν.
Ένας λόγος που ο Robin πιστεύει στις προοπτικές που έχει η ελαιοπαραγωγή στην Ιθάκη είναι το γεγονός ότι η ποικιλία ελιάς Θιακό που βρίσκει κανείς στο νησί είναι σπάνια. Τα μοναδικά της χαρακτηριστικά σε συνδυασμό με το μύθο της Οδύσσειας θα μπορούσαν να κάνουν το Θιακό ελαιόλαδο να ξεχωρίσει ανάμεσα σε άλλα premium ελαιόλαδα. Ωστόσο σήμερα ελάχιστοι ασχολούνται να δουλέψουν την ελιά στο νησί ενώ οι παραδοσιακές τεχνικές φροντίδας και ελαιοποίησης είναι ξεπερασμένες. Όλα αυτά όμως δεν αποτρέπουν τον Robin να τρέφει προσδοκίες για το μέλλον του Θιακού ελαιόλαδου και να εργάζεται για να δημιουργήσει προοπτικές για το δικό του premium προϊόν. Ενώ βρίσκει νόημα στην προοπτική να ανοίξει δρόμους και για άλλους παραγωγούς ώστε να ζωντανέψει ο ελαιώνας της Ιθάκης.
Η επαφή με τη φύση και τη ομορφιά του νησιού έχει συμβάλει αποφασιστικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ζευγαριού. Μπορεί η βαριά αγροτική εργασία να είναι επίπονη αλλά αφήνει την ψυχή πιο γεμάτη στο τέλος της ημέρας σύμφωνα με τον Robin. Το οικογενειακά κτήματα κοντά στο βουνό Αετός, που δίνει και το όνομα στην ετικέτα, είναι επιπλέον δύσβατα λόγω μεγάλης κλίσης ενώ και η γη είναι πετρώδης με μικρή γονιμότητα. Ο Robin ωστόσο είναι αποφασισμένος να συνεχίσει να καλλιεργεί το κομμάτι γης που βρήκε από τους γονείς του. «Το αφήγημα της ιστορίας μας και της ετικέτας μας είναι συνδεδεμένο με το βουνό, κάτι που έχει σημασία και σε εμπορικό επίπεδο», αναφέρει ο ίδιος στα Ελληνικά που τα μιλά με άνεση.
Έμμεση αναφορά στην Οδύσσεια
Αξιοποιώντας τη δυνατότητα να εισάγουν ελαιόλαδο μέχρι την ποσότητα τους ενός τόνου με απλές διαδικασίες στη Μεγάλη Βρετανία το ζευγάρι διοχέτευε έως τώρα το προϊόν μες από τις λαϊκές στην περιοχή του Μπρίστολ. Στην επιτυχία που είχε στην αγορά βοήθησε η συσκευασία ενώ έπαιξε ρόλο και η αυξημένη ευαισθητοποίηση του κοινού μετά την πανδημία για την ποιότητα της τροφής που καταναλώνει. «Το μάτι που απεικονίζεται στο μπουκάλι παραπέμπει στον Κύκλωπα γιατί θέλαμε να αναφερθούμε στην Οδύσσεια αλλά με έμμεσο τρόπο. Ενώ τα δύο βουνά συμβολίζουν τις δύο κορυφές του βουνού Αετός που πήρε την ονομασία του από τα ανοιχτά φτερά ενός αετού», θα πει ο Robin. Κλειδί επιπλέον στην επιτυχία είναι ότι προσφέρουν στο κοινό τη μοναδική εμπειρία να πιουν και να δοκιμάσουν το ελαιόλαδο σκέτο. «Η δοκιμή είναι κάτι που αρέσει στον κόσμο και συχνά κάποιος αγοράζει μια φιάλη για να την κάνει δώρο και να εξηγήσει με τη σειρά του σε φίλους πως να γευτεί το ελαιόλαδο», συμπληρώνει ο ίδιος.
Κατεβάστε και ξεφυλλίστε σε υψηλή ανάλυση το TOP 50 του Ελαίας Καρπός
Επαναφέροντας στην παραγωγή εγκαταλελειμμένους ελαιώνες
Στο μικρό νησί ,που το χειμώνα φιλοξενεί μόλις 2.000 κατοίκους, οι σχέσεις με την τοπική κοινωνία του νεαρού ζευγαριού είναι ζεστές, κάτι που αποδείχθηκε σημαντικό για να μάθουν την ελαιοπαραγωγή από την αρχή. «Στην Ιθάκη βρήκα παλιούς συμμαθητές και έκανα κι άλλες γνωριμίες ανθρώπων που έχουμε την ίδια νοοτροπία. Αυτοί με έμαθαν βήμα βήμα τον τρόπο καλλιέργειας και ελαιοπαραγωγής γιατί είχα ελάχιστες γνώσεις όταν έφτασα στο νησί», θα πει ο Robin. Το ξεκίνημα ήταν δύσκολο διότι το χωράφι του όπως και το μεγαλύτερο μέρος του Ιθακήσιου ελαιώνα ήταν παρατημένο. «Κάναμε στην αρχή ένα βαθύ κλάδεμα στα δέντρα που ήταν αδούλευτα για μια δεκαπενταετία και είχαν θεριέψει φτάνοντας σε ύψος τα 4-5 μέτρα. Σταδιακά μπαίνουν σε παραγωγή, μαζέψαμε δυο-τρεις ελιές πέρυσι, του χρόνου ελπίζουμε 60 και σταδιακά και τις υπόλοιπες». Μέχρι να μπουν τα 200 δέντρα του ελαιώνα τους σε παραγωγή ο Robin και η Sarah νοικιάζουν κτήματα που ήταν εγκαταλελειμμένα, κάτι που δεν είναι πάντα αρνητικό, διότι, όπως λένε, είναι εγγυημένα βιολογικά.
Ο εκσυγχρονισμός αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη
Μπορεί τις πρώτες γνώσεις να τις απέκτησε από γνωστούς αλλά οι πρακτικές που εφαρμόζει στην ελαιοκομία δεν ακολουθούν πάντοτε την παράδοση. «Διαβάζοντας για την ελαιοκομία συνειδητοποιήσαμε ότι ορισμένες τεχνικές είναι ξεπερασμένες και οι ντόπιοι δεν κάνουν πάντοτε τις σωστές επιλογές», θα πει ο Robin. Έτσι ο ίδιος επιλέγει να θρυμματίζει αντί να καίει τα υπολείμματα των κλαδεμάτων τα οποία ενσωματώνει ξανά στη γη για να αυξήσει τη γονιμότητα και την υγεία του εδάφους. Παράλληλα κλαδεύει το χειμώνα και όχι μαζί με το μάζεμα της ελιάς ενώ στη συγκομιδή χρησιμοποιεί ελαιοραβδιστικά με μπαταρία αντί για βενζινοκίνητα εργαλεία που αφήνουν υπολείμματα στον καρπό.
Οι αλλαγές που φέρνει ο Ρόμπιν δεν περιορίζονται στην καλλιέργεια αλλά και στο στάδιο της ελαιοποίησης στο λιοτρίβι. «Η παράδοση δεν στοχεύει στην παραγωγή ποιοτικού ελαιολάδου αλλά δίνει έμφαση στην ποσότητα. Αυτό σημαίνει ότι στο λιοτρίβι στόχος είναι να πάρεις τη μέγιστη ποσότητα ελαιολάδου δουλεύοντας την πάστα της ελιάς σε υψηλότερες θερμοκρασίες και για περισσότερο χρόνο, κάτι που όμως είναι εις βάρος της ποιότητας. Παράλληλα τα ελαιοτριβεία ανοίγουν αργά και δεν μπορούμε να αλέσουμε τις ελιές όσο είναι ακόμη κοντά στο πράσινο στάδιο όταν δηλαδή ο καρπός δίνει την κορυφαία ποιότητα ελαιόλαδου», εξηγεί ο Robin. Έτσι πηγαίνει τις ελιές για άλεσμα στη γειτονική Κεφαλονιά στο ελαιοτριβείο της Μαρίνας και του Διονύση Γαλιατσάτου. Η εξαγωγή του ελαιολάδου υπό αυτές τις συνθήκες είναι μια πολύπλοκη διαδικασία και συνάρτηση πολλών εξωτερικών συνθηκών που ξεφεύγουν από τον έλεγχο του παραγωγού. «Στην περίοδο της συγκομιδής κοιτάζουμε τον καιρό γιατί από τη στιγμή που μαζεύεται η ελιά πρέπει να οδηγηθεί σύντομα στο ελαιοτριβείο για να δώσει ποιοτικό ελαιόλαδο. Αν προβλέπεται απαγορευτικό στα καράβια, δεν ξεκινάμε να μαζεύουμε. Επίσης δεν θέλουμε να βρέξει αφού ξεκινήσουμε διότι θα πρέπει να διακόψουμε το μάζεμα πριν συγκεντρώσουμε ικανή ποσότητα για να πάμε στην Κεφαλονιά», εξηγεί ο Robin. Ακόμη κι όταν όλα πάνε καλά βέβαια δεν παύει να είναι μια επίπονη διαδικασία που προσθέτει κόπο και κόστος στην παραγωγή του ελαιoλάδου. «Μαζεύουμε όλη μέρα την πρώτη μέρα, μαζεύουμε όλη μέρα τη δεύτερη μέρα, από βραδύς παίρνουμε το τελευταίο καράβι που φεύγει από Ιθάκη, πάμε κατευθείαν στο ελαιοτριβείο στο Αργοστόλι όπου το τρίβουνε μέχρι τα μεσάνυχτα. Με το πρωινό δρομολόγιο των εφτά γυρίζουμε στην Ιθάκη και πάμε κατευθείαν στον ελαιώνα να μαζέψουμε πάλι τον καρπό», θα πει ο ίδιος.
Σκεπτικισμός στην τοπική κοινωνία
Οι νεωτερισμοί που φέρνει ο Robin στην ελαιοπαραγωγή αντιμετωπίζονται βέβαια με σκεπτικισμό από την τοπική κοινωνία. «Μπορούμε να εξηγούμε στα λόγια ότι είναι καλοί οι τρόποι που μεταχειριζόμαστε τα δέντρα και τον καρπό. Άμα δεν αποδείξουμε ότι έτσι παράγουμε περισσότερο καρπό, πιο σταθερά, και βγάζουμε καλύτερο ελαιόλαδο ποιος θα μας πιστέψει και γιατί. Ποιος είναι αυτός ο ξένος που θα μας πει τι θέλει η ελιά, αυτή είναι η λογική αυτήν τη στιγμή», σχολιάζει ο Robin.
Όραμα η συνολική αναβάθμιση του Ιθακήσιου ελαιόλαδου
Στα σχέδια του ζευγαριού είναι να διευρύνουν τον κύκλο εργασιών τους πιθανώς δημιουργώντας δικό τους ελαιοτριβείο ή επεκτείνοντας τη δραστηριότητά τους στον τουρισμό. Όραμα του Robin είναι να εδραιώσει τη φήμη του Θιακού ελαιόλαδου στη διεθνή αγορά. «Για να πάρει τη θέση που του αξίζει πρέπει να αυξήσουμε την ποσότητα, να βελτιώσουμε την ποιότητα και να προωθήσουμε το Θιακό ελαιόλαδο ως premium προϊόν», θα πει ο ίδιος.
Σήμερα η συνολική παραγωγή της Ιθάκης ανέρχεται μόλις στους 30 τόνους ελαιόλαδο ενώ μόλις 3 είναι αυτοί που εμφιαλώνουν Θιακό ελαιόλαδο. «Θα ήθελα να δω να ζωντανεύει ο ελαιώνας, να αξίζει πάλι να δουλεύεται η γη της Ιθάκης και να αποκτήσει αξία η ελαιοπαραγωγή για τον κάτοικο του νησιού. Είναι πρότζεκτ βάθους δεκαετίας στην καλύτερη περίπτωση. Η εναλλακτική είναι να δουλεύω μόνος μου και να διαθέτω το ελαιόλαδο σε καλή τιμή στον τουρίστα του νησιού για να έχω ένα συμπληρωματικό εισόδημα. Αλλά δεν θέλω αυτό, δεν είμαι αυτός», καταλήγει ο Robin.
